Vai Corinthians! E vai chover...

Ik woon nu ongeveer twee weken bij Igor in huis. Huis, nouja, het is eigenlijk een appartementje maar het heeft alles wat ik nodig heb en de buurt is nog relatief veilig ook. Hij studeert ook natuurkunde en doet zijn bachelor in dezelfde groep waar ik mijn stage doe. Verder woont hier ook nog een PhD-student die ofwel Isaac ofwel Jack heet. Dat weet ik niet heel zeker want iedereen hier noemt hem bij zijn bijnaam. Omdat hij de 30 jaar al gepasseerd is, en de 1.65 m niet, wordt hij op de natuurkunde-afdeling Papaizinho genoemd, kleine papa. Het is een grappig mannetje dat vooral erg gepassioneerd met zijn onderzoek bezig is en mij van alles over x-ray diffraction wilt vertellen en laten zien. Hij kan helemaal geen Engels, dus dat is een mooie gelegenheid om mijn Portugees te oefenen. Wonderbaarlijk genoeg kan ik inmiddels best wel goed met hem communiceren. Als ik een woord niet ken noemt hij net zo lang synoniemen op totdat ik er een herken. Het gaat niet zo snel, maar het gaat tenminste. Igor kan gelukkig een beetje Engels, met de nadruk op een beetje. Een van zijn hobby’s is het geven van bijnamen, en ik wordt door af en toe irmãozão branco genoemd , grote witte broer. Ik voel me hier in ieder geval wel op mijn gemak in mijn nieuwe huisje met mijn nieuwe Braziliaanse familie.

Igor en Papaizinho zijn allebei enorm fan van een voetbalclub uit São Paulo, de Corinthians, en dat is mooi, want er viel veel te juichen afgelopen week. Afgelopen weken werd namelijk het wereldkampioenschap voor clubteams gespeeld in Japan, waar de Corinthians het ontzettend goed hebben gedaan. Als echte die-hard fans hadden we de wekker gezet om de afgelopen woensdag de halve finale te kijken. De wedstrijden werden in Japan gespeeld en dat betekent dat we hier stipt om 6:30 ’s ochtends voor de televisie zaten. Ondanks dat het vroeg was mocht het de pret niet drukken, want in Brazilië geldt: bij voetbal hoort bier, ook ’s ochtends. Na een flinke bak koffie werden de blikken uit de koelkast getrokken en hebben we genoten van de overwinning. Voor de klok 9:00 uur sloeg hadden we al meerdere dubbele bruine boterhammen naar binnen gewerkt. De rest van de dag was iets minder productief, maar onproductieve dagen zijn ze hier toch wel gewend.

Zondag werd de finale gespeeld tegen Chelsea, en Igor werd naarmate de dag dichterbij kwam steeds onrustiger en kon eigenlijk nog maar over één ding praten. Zondagochtend zaten we dus weer met een bak koffie in de ene hand, en een blik bier in de andere hand, om 7:00 voor de televisie. Tot iedereens vreugde hier is de wedstrijd gewonnen door de Brazilianen, en een explosie van emoties volgde. De hele condominio (afgesloten woongemeenschap) stond op zijn kop. De eerste reactie was voornamelijk veel geschreeuw waarna iedereen het nodig vond om als een malloot rond te rennen. En daarna volgden de tranen en kon Igor niet meer stoppen met janken, dat was grappig. Daarna moesten we natuurlijk als echte voetbalmafkezen al toeterend en met keiharde muziek door de stad rijden. Met ontblote bovenlichamen, want de shirts hingen uiteraard uit de ramen. De rest van de dag is gevuld met het zingen (lees: schreeuwen) van het clublied, dus we zijn nu allemaal lekker schor.

Inmiddels ben ik nu ook eindelijk lekker met opdracht aan de gang. Mijn eerste hoofdstuk over de methodologie achter de computerberekeningen ligt ter controle bij mijn begeleider, en ik weet nu eindelijk precies wat ik moet berekenen. Heerlijk, nu kan ik eindelijk met een doel en mijn eigen plan trekken. Tot afgelopen week moest ik alles nog leren en dat gaat niet zo snel als je begeleider maar eens in de week voor vijf minuten langskomt en de rest van de week spoorloos is. Een andere student die ongeveer met hetzelfde bezig is heeft me een beetje geholpen, maar dat met zijn Braziliaanse tempo niet heel denderend.

Voor de natuurkundigen, mijn stage-opdracht is het toepassen van Density Functional Theory (DFT) berekeningen op Carbon Nanotubes. Deze Carbon Nanotubes ga ik vullen met moleculen Aluminium Carbide (Al_4 C_3) en vervolgens kijken of er ladingsverplaatsing optreed. De resultaten ga ik daarna vergelijken met experimentele data, die als het goed klaar liggen.

Verder is het regenseizoen nu echt begonnen. Tot dit weekend had het nog niet echt denderend hard geregend, maar de sluizen staan nu wagenwijd open. Gelukkig is het ’s ochtends over het algemeen droog, maar ’s middags gaat het er echt hard aan toe. Twee à drie uur lang komt het hier met bakken uit de hemel zetten, en daarna ebt de bui ‘s avonds nog wat matigjes door. Vanaf de middag staan de kleinere zijstraten onder water, wat met de open riolering geen prettige combinatie is. Hier bij ons thuis en op de universiteit hebben we gelukkig wel een goed afvoersysteem, dus het ongemak is voor mij beperkt. Het regenseizoen duurt tot ongeveer maart, dus ik gaan waarschijnlijk geen volledig droge dag meer meemaken. Tot februari wordt het namelijk alleen maar erger. Voordeel is wel dat het ietsje minder warm is, maar rond de 30 graden. Heerlijk, wat een verademing.

Até logo!