Workshop Nanotechnology en bijbehorende uitstapjes

Zoals beloofd dit keer een update die niet zo lang op zich heeft laten wachten.

Afgelopen woensdag was de officiële opening van de conferentie, of zoals ze het hier noemen: de workshop Nanotechnology. Dit drie daagse evenement is erg groots en internationaal opgezet, zeker voor Braziliaanse standaarden. Mijn professor uit Twente, Harold Zandvliet was overgekomen voor een presentatie. Het was erg fijn hem hier in Belém te zien, zodat hij kan zien in wat voor mogelijkheden wat betreft mijn stageonderzoek hier wel en niet zijn. Naast Harold was ook Miriam Luizink, zakelijk directeur van MESA+ uit Twente, een van de sprekers. Twente was dus goed vertegenwoordigd. Verder was een spreker uit Engeland, Terry, en een professor van de Universiteit van Utrecht, Albert, en nog een hele rits Brazilianen.

De opening was erg formeel. De showband van de marine was aanwezig om de volksliederen te spelen. Hier hadden ze duidelijk hard voor geoefend, want het Wilhelmus klonk uitstekend. Er was een hele formele “table of honour” ceremonie die wij als Europeanen nogal overdreven vonden. Normaliter zijn natuurkundeconferenties een stuk informeler van aard, maar hier waren nogal belangrijke mensen aanwezig. Er waren veel hoge bazen van grote bedrijven wat belangrijke lui van de staat, en natuurlijk de professors uit Europa om indruk op te maken, en dat was aan de sfeer te merken. Gelukkig was de borrel achteraf erg informeel en heb ik lekker bij kunnen kletsen met Harold en Miriam.

De volgende dag begonnen de presentaties echt, en heb ik kunnen genieten van een aantal erg interessante presentaties op het gebied van Nanotechnology. Mijn directe begeleider van de Universiteit van Para heeft ook een presentatie gegeven, en dit gaf een mooi kijkje in het werk dat zijn groep doet, en wat ik dus ook moet gaan doen. Het lijkt helaas erg theoretisch werk aangezien de termen (speciaal voor de natuurkundigen) Density Functional Theory en Non-equilibrium Green’s Function erg vaak langs kwamen. Prof. Paul Kelly van TSSP zou trots op me zijn…

Rond half vier was er een sportief intermezzo tussen de presentaties in. Er werd een stagiair aangekondigd die in trainingsbroek en gympen een ware Karl Noten bleek te zijn. We moesten op muziek enkele rek en strek oefeningen doen, op de plaats rennen en een soort van dansje doen wat een erg hoog “Nederland in Beweging”-gehalte had. Alles in het teken van de gezondheid. Mijn contactpersoon van Eletronorte, Jan, was dagvoorzitter, en kon het niet laten om mij er nog even speciaal bij te sjaken. Toen er een vrijwilliger werd gevraagd om naar voren te komen om het dansje voor de alle deelnemers voor te doen, moest ik uiteraard aantreden. Hoewel ik zelf wel vind dat ik erg sexy kan dansen, is eigenlijk niemand het er hier met mij over eens. In Nederland al niet, en in Brazilië al helemaal niet. Ik kreeg wel het compliment dat ik in ieder geval mijn heupen bewoog, maar dat was het dan ook wel zo’n beetje. Dit mocht de pret niet drukken want iedereen lag dubbel en ik werd in een klap een beroemdheid binnen het bedrijf. Iedereen wilde achteraf op de foto met die lange Nederlanders en met Hobi, zoals ze mij hier noemen. Ze spreken de R vaak uit als een H, en woorden die eindigen op een B kennen ze niet, dus plakken ze er een I-klank achter. Ik heb hier veel vrienden gemaakt met de lokale studenten en ze willen me allemaal graag de stad laten zien. Ook heb ik nu al vijf pen-pall vrienden die graag hun Engels met mij willen oefenen. Mooi, dan kan ik tegelijkertijd mijn Portugees bijschaven. Ik kan me inmiddels al aardig verstaanbaar maken, en mensen zijn onder de indruk van mijn inspanningen.

Donderdagavond, na de tweede dag van de workshop was een uitje op de “Dancing Boat” geregeld. Naast de sprekers waren ook een aantal trainee/studenten van Eletronorte mee, alsook de afdeling communicatie die volledig bestaat uit mensen van rond de 25 jaar. Naast wat toeristische informatie over een paar gebouwen langs de oever, was er ook een dansshow. Er kwamen een aantal Braziliaanse dansen langs waar de gemiddelde Nederlander toch echt niet lenig genoeg voor is. Ondanks dat we hier allemaal geen klap van konden, ging iedereen, inclusief professoren, helemaal los en hadden we een fantastische avond. De volgende dag waren zag iedereen er duidelijk iets vermoeider uit dan de dag ervoor, maar de presentaties leden hier gelukkig niet onder.

Ter afsluiting van de Workshop zijn de sprekers en stagiaires uitgenodigd om een uitstapje te maken naar een vakantiepark op het “Ilha da Marajó”, een eiland in de buurt. Aangezien ik hier de status van special guest heb, ging ik natuurlijk ook mee. Na een boottocht van vijf uur kwamen we eindelijk aan op het eiland. Dit bleek flink veel groter te zijn dan ik in mijn gedachten had, ongeveer even groot als Nederland. Hier stapten we weer in onze busjes en na een uurtje reden we ons vakantieparkje binnen. Of eigenlijk, reden we een paradijsje binnen. Het park lag prachtig in “the middle of nowhere” en pal tegen het strand aan, wat direct uit een Bounty-reclame leek te komen. Prachtig wit zand zo ver als je kon kijken, en bijna helemaal verlaten. ’s Middags hebben we in de zee gezwommen, en ’s avond gechilld in het zwembad waar ik mijn eerste echte Caipirinha heb gedronken. Een soort Braziliaanse Mojito met een lokale sterke drank die erg op rum lijk, met uiteraard een hele lading suiker erin. Verder hadden ze er buffels waar je op kon rijden, een restaurant waar je buffelkaas en –vlees kon eten, een heerlijk zwembad en uiteraard veel palmbomen. De foto's hieronder geven een aardige impressie.

Helaas zit al deze luxe er vanaf nu op. Ik zal nu toch echt moeten beginnen met mijn stage. Ik ben erg benieuwd wat mijn opdracht precies is en heb stiekem toch wel erg veel zin om lekker te beginnen met het werk. Zoals Terry het mooi verwoordde, “You cannot eat caviar every day...”