De UFPA en huisvesting

Bom dia a todos!

Afgelopen weken was een erg hectische week hier, maar inmiddels loopt alles weer soepeltjes. Het updaten van mijn blog is er daarom helaas een beetje bij ingeschoten, daar dit keer een iets langere post.

De UFPA (Universidade Federal de Pará) is de grootste universiteit van Belém en ligt in het zuiden van de stad, tegen de rivier Guamá aan. Het heeft een grote campus, en een hele verschijdenheid aan studies. Het ziet er best leuk uit maar qua voorzieningen is het natuurlijk niet te vergelijken met Nederland. Het ziet er hier allemaal net wat minder goed uit. De inrichting van de kantoortjes bijvoorbeeld lijkt een beetje bij elkaar geraapt en half versleten, maar ik heb hier al snel geleerd mijn westerse standaard bij te stellen. Er heerst hier wel een groot optimisme. Er wordt veel gebouwd, maar ik heb al veel slapende bouwvakkers gezien, dus het gaat allemaal niet zo hard.

Hoewel het er hier wel allemaal iets minder uitziet, zijn de meeste dingen hier wel goed geregeld voor de studenten. De UFPA is een publieke universiteit, wat hier in Brazilie betekent dat het niveau hoog is, hoger dan dat van de private universiteiten. Daar kom je binnen als je papa geld genoeg heeft en de juiste mensen kent; hier moet je een pittige reeks toetsen maken voordat je aangenomen wordt. Verder hoef je hier geen collegegeld te betalen als je eenmaal aan een publieke universiteit studeert.

De UFPA heeft een studentenrestaurant waar je kunt lunchen voor 1 real, en ook ’s avonds een warme hap kunt halen voor 1 real. Voor omgerekend 37 eurocent krijg je een flinke lading rijst, bruine bonen, vlees of vis, een stuk fruit en een hoopje farofa. Dit laatste is een soort gefrituurde meel/bloem van de wortel van de cassaveplant. De maaltijden zijn erg energierijk en helaas doen ze hier nauwelijks aan groente. Vandaag was de groente bijvoorbeeld vervangen door spaghetti en had ik dus een maaltijd van rijst, bruine bonen, spaghetti, gebakken cassavameel en gehakt. Lekker al die koolhydraten... Laatst kreeg ik een plakje rode biet en drie schijfjes wortel en daar was ik heel blij mee. Aan de andere kant, de meeste brazilianen lusten hier toch geen groente, dus meestal krijg ik hun porties ook.

We denken dat we in Twente uniek zijn met onze “droogloop”, de overkapping op het O&O-plein zodat je “droog” naar andere gebouwen kunt lopen. Niets is minder waar, want hier is het hele complex voorzien van vrolijk geel geschilderde overkappingen over alle looppaden. Cruciaal voor het regenseizoen om droog te blijven, maar in de drogere periode ook erg fijn om niet constant de brandende zon op je kop te hebben. We staan nu aan het begin van het regenseizoen en het zou iedere dag moeten regenen, maar ik heb hier überhaupt nog bijzonder weing regen gezien. Het schijnt hier meestal halverwege december echt los te gaan. Hier dus geen witte kerst, maar een natte kerst.

Ik ben nu ook eindelijk echt lekker begonnen met mijn opdracht. Ik maak modellen van koolstof nanotubes (nanobuisjes) en laat de computer daar hard aan rekenen. Het plan is om vervolgens een aluminium carbide molecuul (Al4C3) binnenin de nanotube te plaatsen, en door middel van computerberekeningen te kijken of er ladingsoverdracht optreed. De volgende stap is om deze berekende resultaten te vergelijken met experimentele data, die als het goed is al klaar liggen. Ik heb de computers deze week hard aan het rekenen gezet, en heb nu een aantal geometrisch geoptimaliseerde nanotubes klaarliggen voor de volgende stap. Als alles mee zit (ik reken er niet op, eerst zien dan geloven) wordt ook de “super”-computer volgende week operationeel en kan ik over gaan tot het toevoegen van de aluminium carbide moleculen. Verder ben ik begonnen met de methodologie achter de computerberekeningen te doorgronden, wat een hele opgave blijkt te zijn. Dit is echt theoretische natuurkunde, en ik ben er wederom achter gekomen dat ik toch echt meer een experimenteel ingestelde natuurkundige ben. Laten we zeggen dat het een grote uitdaging is.


Mijn huisvestiging is inmideels ook meerdere malen veranderd. Ik woonde eerst bij een medewerker, Augusto, van het energiebedrijf Eletronorte in huis, wat wel een prima situatie was met een goede aansluiting van de bus naar de universiteit. Hij had een klein appartementje met twee slaapkamers in een “condominio fechada”, een gesloten woongemeenschap. Hoewel zijn appartementje heel erg klein is, was ik er wel tevreden. Ik had mijn eigen kamertje met enkel een bed, en kon in de woonkamer een beetje studeren. Het keukentje was prima en er was een supermarkt op loopafstand op een druk kruispunt, dus het was er ook nog relatief veilig. Ik heb zelfs binnen de hekken van de woongemeenschap af en toe wat hardgelopen om toch nog een beetje aan de conditie te werken. Maar toch ook vooral om het ongezonde Braziliaanse eten van mijn buikje weg te houden.

Hier heb ik in totaal twee weken gewoond, totdat ik opeens te horen kreeg dat zijn dochters terug naar Brazilie kwamen voor de feestdagen, en er dus geen plaats meer voor mij was. Ik moest binnen twee dagen verhuizen, en kon in overleg bij een andere medewerker in huis wonen. Dit nieuwe huis was een flinke teleurstelling. Het stond in een erg onveilige wijk, die door de locals ook wel de “beroof-me”-wijk wordt genoemd. Daarnaast was de reis naar de universiteit meer dan anderhalf uur met de bus, en zag het er overal favela-achtig uit. Dit waren een paar hele vervelende dagen, omdat ik bijna niks te doen had.

Via de vakgroep op de universiteit heb ik redelijk snel kunnen regelen dat ik nu bij een natuurkunde student, Igor, in huis woon. Zijn appartement is vrij basic, maar heeft eigenlijk alles wat ik nodig heb. Daarnaast vind ik het ook erg leuk om in een studentenomgeving te wonen zodat ik me niet thuis hoef te vervelen. ’s Avonds spelen we vaak een potje Fifa op de playstation en oefen ik wat portugees. Ik ben inmiddels al aardig geintegreerd in natuurkunde-afdeling hier, en kan ik goed opschieten met de groep studenten die hier twee kamers verderop de studentenwerkruimte betrekken. Ook wordt ik nu een beetje meegetrokken naar feestjes, waar ik volgens Igor helemaal de blits ga maken met mijn (voor Brazliaanse begrippen enorm) blonde haren. We zullen zien, ik heb er weer zin in.

Até próxima vez!